Vandaag staat in NRCNext een artikel over verandering, en dan met name verandering in de richting van barbarisme, als vijand van cultuur. Wat Beethoven en Lady Gaga gemeen blijken te hebben is dat ze beiden een monster neerzetten in hun tijd. Beethovens publiek kon destijds niet direct omgaan met het muzikale geweld van zijn beroemde negende symfonie, Lady Gaga is met de wereld in de ban van haar experimentele verschijningsvormen het bewijs van culturele erosie, van het hoogtij vierende barbarisme. ‘Surfend op de trends van de tijd, de grenzen van de goede smaak aftastend’ laten zij zien hoe kunst en cultuur een spiegel van de tijd vormen. De schrijfster laat ons zien dat de huivering die we daarbij voelen de verlamming is, datgene wat ons tegenhoudt om een nieuwe, spectaculaire cultuur te omarmen.Dat nieuwe schrijven we toe aan ‘de anderen’ en we zien niet dat het een uiting is van wat er al is, dat het de reflectie is van onszelf.
Ook generaties zijn in die zin een spiegel van de tijd. In de eerste vijftien jaar van hun bestaan absorberen zij de wereld als de status quo, het is letterlijk hún wereld. Deze wereld nemen zij mee gedurende de rest van hun bestaan en bezien de ontwikkelingen voortdurend met de bril waardoor ze in die eerste vijftien jaar hebben leren kijken. Gaandeweg vormen ze de wereld met de gereedschappen die ze bij hun ontstaan hebben meegekregen. Een duidelijk voorbeeld is de protestgeneratie, die een breuk met de vooroorlogse tijdsgeest forceerde en de maatschappij omvormde tot een nieuwe wereld. Tot op de de dag van vandaag is er bij deze generatie een drang tot creatie en bijdragen aan een ideale wereld.
De wereld van vandaag is de wereld die de oudere generaties hebben geschapen en in die zin kijken wij in de spiegel die jongere generaties ons voorhouden. Zoals zij zijn, hebben wij hen doen zijn. Zij laten ons zien wat er nodig is, wat er eigenlijk al is, maar wat wij niet willen zien of waarin onze bril ons belemmert om het te zien. We zouden er goed aan doen om goed te kijken. Af kan die bril niet, maar we kunnen ons er wel bewust van zijn dat we hem dragen.
Sarah Meuleman, schrijfster van bovenstaand artikel, sluit af met woorden van (hoe toepasselijk) een televisieheld: Change isn’t good or bad. It just is. Verandering is. Doe er wat mee.
Geef een reactie