Vanmorgen las ik in NrcNext het hoofdartikel Zo kom je de crisis door. Een aanmoediging tot zelfredzaamheid in de mogelijk minder comfortabele tijden die voor ons liggen. Een toekomstbeeld van grote terugval, ieder voor zichzelf moeten zorgen en je eigen groenten verbouwen. Even zette dit toekomstbeeld me aan tot somberheid. Ik vraag me af wat er overblijft van de tijd en ruimte voor zelfontplooiing, die we nu toch hoog in het vaandel hebben staan met zijn allen. Om het nog maar niet te hebben over de simpelweg krimpende banenmarkt, geen goed nieuws voor werkzoekenden en loopbaanprofessionals. En voor wie wel eigenlijk?
Toch, als je breder kijkt dan werk biedt een maatschappij, waar economie weer gewoon de ‘organisatie van het huishouden’ wordt, ook kansen. Als we terug gaan of moeten naar een basale levensstandaard, worden veel dingen in ons leven en ons werk weer concreter en komen dichter bij onszelf te liggen. Eén van de oorzaken dat mensen een andere baan willen is soms het ongrijpbare, het vervreemdende. Veel taken zijn abstract, gebonden aan regels en protocollen waarvan de zin lang niet altijd duidelijk is. Gebrek aan menselijk contact, aan de mogelijkheid zelf invloed uit te oefenen. Men wil zich verbonden voelen met wat hij of zij doet, liefst zinvol werk doen. En hoeveel mensen maken niet de switch naar een baan waarin ze hun creativiteit kwijt kunnen of lekker met hun handen kunnen werken. Met en voor mensen werken, een goed doel dienen en ga zo maar door. Waarden die uiteindelijk zwaarder tellen dan het geld dat ze nu vaak verdienen in een goede baan. Zo belangrijk is dat dus.
Ik zal niet zeggen dat ik ernaar verlang, naar die mindere tijden. Ik besef te goed dat het ook op veel gebieden zijn tol zal eisen en dat we er op veel punten op achteruit zullen gaan. Maar er zal ook onmiskenbaar winst zitten in het verlies van onze enorme welvaart. En wie weet hoe dat zal wegen op de balans van ons geluk.
Geef een reactie